Pandora se Doos, English version

 

Just another week before Pandora is back on Stage at the Centurion Theater. Come and share in 2 hours of sextalk with a kink….!

Oor ‘n week is Pandora is terug op die planke by Centurion Teater, die keer in Engels. Kom en deel in 2 ure se gesels oor seksualiteit, met ‘n kinkel…!

‘Dankbaar’

10 Februarie

‘n Jaar later

365 dae word

lig en ligter.

6kg.

Verligting

verlies.

42 734 woorde

van my lyf af.

3700 besoeke.

Ingelig.

Ligter en Lig

word Delene.

“Onverwags”

Ek is nie bang om dood te gaan nie. Ek was. Ek is bang vir pyn, fisiese pyn en ongemak. Gee my depressie, gee my angs, gee my manie, gee my hartseer, gee my verlies, gee my stres – ek het goed geleer om dit te hanteer.

Pyn, bly weg!

Ek weet dit al vir baie jare. Ek kan geen fisiese trauma uit my kinderjare onthou nie. Dit is asof, so gou dit gebeur, so gou die fisiese healing, so gou ontken ek die gebeurtenis.

Ek onthou wel hoe my vriendinne my vasgedruk het op my armybed, toe ons nog studente was. Dalk was die vernedering groter as die pyn?

Hulle het, terwyl ek plat op my maag vasgedruk is, en in trane na asem, ‘n engel en ‘n einde aan die marteling gesmag het, my aanhoudend op my bene gekap, met die kante van hul hande, soos ‘n onervare sport masseuse sou doen met ‘n sportman se seer oorwerkte bene. Tussendeur my histeriese gille, en iets soos ‘Stoppit, fok julle!’ en hul sarkastiese gelag het ek net die woord ‘Sissie!’ gehoor.

Vandag, kyk ek langer as gewoonlik vir myself in die spieël. My gelaat is steeds witgrys.

Drie dae vantevore:

Dis ‘n Parotis Tumor. Onder my linker oor in my nek. Nie-kwaadaardig. Goddank. Sê almal.

Dis toe my oë pieringgrootte bereik en wasig raak dat hy my probeer gerusstel. Moenie worry nie, mense kyk vir jou van voor af. Fokkit.

‘n Sny so lank soos ‘n lineaal en ‘mense kyk vir jou van voor af?!’ Ek is nie gepla oor wat mense sien nie. Ek word al vir jare aangegluur, van voor, die kante en agter af.

Daar is ‘n moontlike komplikasie van die sjirurgie. Net soos as die tumor gelos word om te groei, hoe stadig ook al, is daar ‘n moontlikheid dat ‘n gedeelte van my gesig kan lam kan word. En hy trek sy gesig op verskillende maniere skeef, so asof ek moet lag vir sy grappie.

Ek neem aan ek moet oorslaap, sêvra ek. Hy lag sinies. Of was dit sarkasties? Twee tot drie dae. Jy gaan wakker word met ‘n drein. Hoe lank voor ek weer kan werk? So twee weke. Gee jouself genoeg tyd om te herstel. Dis ‘n groot operasie… Blah blah blah. Ek kan nie veel van sy oppervlakkige gerusstelling verder onthou nie. Net êrens dat hy darem nou nie ‘n cowboy is nie… Hy sal mooi sny…

Ek het dit nie verwag nie.

Ek is skaars uit die 6 minuut 30 sekondes lewensveranderende konsultasie toe ek my trane skaars kon keer. My asem weg, maar die trane wil hardloop.

By sy ontvangsdame, wat ‘n paar dae vantevore my ongeduldig probeer oortuig het dat die dokter my sou bel as daar iets fout was, moet ek aan die toonbank vasklou om nie in ‘n hopie op die grond te val en histeries te huil nie.

Sy verduidelik geduldig drie keer wat ek met al die vorms moet doen. Dit nadat ons ‘n datum vasgemaak het vir die Groot Sny. Sy verduidelik een keer wat ek die oggend voor ses moet eet. Dit sal ek onthou, want dis nie veel nie.

Ek het dit nie verwag nie.

Nog voordat ek die dokter se oorvol spreekkamer se deur agter my kon toeslaan, kan ek nie meer ordentlik sien nie. My bril is opgewasem en ek gee ‘n onvroulike snik, darem so saam met die swaaiskree van die deur.

Ek is op die tweede vloer van baie geneeshere se tweede huis. Ek wil by die trappe af, maar kan nie ‘n tree voor my sien nie. Ek weier om die hysbak te vat. Ek wil nie nou stil staan nie en het nie krag vir ander se ongemaklike kyke nie.
Ek hang vir ‘n diep-asem-oog-droog oomblik oor die trap se reëling.
By die hospitaal meld ek aan. Vul die vorm in, sê ‘n baie vriendelike dame. Ek sê niks. Knik net. Gaan sit sommer daar, wys sy na die naaste stoel toe ek verslae met die clipboard net daar bly staan en voor my uitstaar.

Dit neem langer as gewoonlik vir my om ‘n standaard hospitaal vorm te voltooi. So asof ek twee keer moet dink aan die antwoord. Voor my vul ‘n vêr swanger ma ook ‘n vorm in. Is sy opgewonde of ook bang, wonder ek stadig. Ek voel nie so helder nie.

Kopieë van my ID boek en mediese kaart word gemaak. Gelukkig is die foto van voor. Ek sal steeds herken word as die rekening nie betaal word nie, al is die sny Frankensteinagtig groot en net aan die kant van my gesig, oor, nek en ken.

Die foyer van die hospitaal is wasig donker vir 11h00 in die oggend. Ek het nooit my sonbril met my gewone bril geruil nie. Ek los dit sommer so. Mense sien nie watervalle agter donker lense raak nie. Mense sien nie nat wange raak nie.

Oppad kar toe klim ek die trappe af, totaal intuitief. Ek sien niks. Voel oorweldig en skuldig. Dis dan nie kwaadaardig nie?! Hoekom voel ek nie verlig nie?

Ek los ‘n boodskap vir my geliefde. Gelukkig antwoord sy nie onmiddelik nie. Ek wil nie hê sy moet dink ek is ‘n sissie nie…
Ek huil huis toe teen 100km per uur. Intuitief. Ek sit vir 10 minute in my garage, met geen idee wat om te doen nie. My geliefde bel, ek huil soos ‘n sissie…

Ek het dit nie verwag nie.

Ek is vir die volgende drie dae plat in die bed, met die grootste kopverkoue wat ek nog ooit in Februarie gehad het. Genoeg tyd om tussen snot, trane en koorssweet tot die slotsom te kom – ek het dit nie verwag nie.

Ek is sterk. Ek weet ek is. En om te erken dat ek nie van fisiese pyn en ongemak hou nie, maak nie van my ‘n swakkeling nie. En ek is bang vir pyn.

Dit weet ek.

Vandag vrees ek, klam, koorsig en witgrys, die onverwagte.

Ter verwagte.