“Ligter en Ligter”

Vrydag is Mydag! Maar voor ek bietjie myself gaan bederf, dink ek met ‘n dankbare hart terug aan my ambivalente week, met een dag spesifiek in gedagte:

Dinsdag het ek 130 km per uur gejaag na Devon, so 30 km anderkant Springs, nie so ver van Secunda af nie. My Smart karretjie kan net ‘n maksimum van 140 km per uur ry…  Die padwerke deur Midrand het my trip met ‘n halfuur verleng, maar ek was steeds in ‘n rekord tyd by my eindbestemming.

 

Daar gekom, begin ek ‘n werkswinkel vir 12 werk- en vuisvose vrouens fasiliteer, by ‘n gemeeskapskliniek wat se naam ek nooit sal kan uitspreek nie, wat nog te sê onthou! Dis maar ‘n somber atmosfeer. Ek verstaan. Daar’s nie veel om oor happy te wees nie?!

 

Ek pak die helder kleure felt uit. Vandag gaan ons ‘n hartjie maak, vir dit ‘n helder deurskynende beskermende cover gee, en dit vul met allerhande kleure opgeknipte stukkies felt and “bling” balletjies, en ‘n druppeltjie lekker ruik olie, want ons harte verdien die beste… Johanna, my kollega wat my versoek het om my Lig te kom deel, vertaal sover ek praat. Die koppe knik en glimlagte ontwikkel stadig soos ‘n foto in ‘n donker kamer.

Ek help die vrou regs van my, sonder om heeltemal oor te neem. Sy is diep in haar vyftigs. Sy kry net nie die skêr lekker vasgehou nie. Ek besef sy het heel moontlik nog nooit geleer hóé nie! Nog ‘n side effect van apartheid… Sy smile vir my.

Die harte is maar krom en skeef, volgens my standaarde, maar snaaks genoeg, die vertrek raak meer en meer lig. Maak perfeksionisme enigsins saak, wonder ek.

‘n Uur vlieg verby.  Die hartjies en hul cover, deurskynend maar beskermend, is aan mekaar gewerk met helder borduurgare.  Dit nadat ‘n paar maar gesukkel het om die natgelekte gare deur die klein ogie van die naald te kry.  Almal gesels lekker.  Dis intiem.  Ek help bietjie hier, bietjie daar.  Dit word meer en meer lig.  

Een van die jonger meisies se hand is gebreklik, en sy kan nie self haar hartjie maak nie, maar dis gelukkig geen probleem nie, die gogo, die ouma lanks haar, maak vir haar een op haar aanbeveling.  Ek let op dat sy nie verwytend is nie, en ek dink so by myself, ek sou dalk gewees het – dis darem nie lekker om nie te kan saam speel nie?!

Stukkie vir stukkie word hul harte gevul.  Ons moet mooi kyk na ons hart, verduidelik ek verder.  Ons moet nie sommer enigiets en enigiemand daar laat ingaan, veral nie dié wat ons seer maak nie.  Johanna vertaal.  Hulle knik hulle koppe, verstaan die metafoor al te goed, mishandelling en geweld iets waaraan hulle so gewoond is soos dié wit vrou aan haar ondervloerse verhitting.

Die vertrek is warm en lig.

Ek drup ‘n druppeltjie geranium essensiële olie binne in elkeen se hart. Oooh en aaah! Nice! Trots en verheug!  Smile, smile smile!

Ek word ‘n paar keer bedank terwyl hulle die coconut tert, jam rol en lemoene wat ek, ter nagedagtenis, saam gebring het, verorber.  Nee, ek moet julle bedank, my lewe is voller omdat ek vandag met julle ‘n space kon deel…

 

Dis juis dit – ek word nie betaal vir dié werk nie, nie in rande nie, maar die ondervinding het vir my ongekende energie gegee.  God het my gestuur.  God gee vir my terug in oorvloed. 

 

Dit was net een area waar ek die afgelope week my Lig moes laat werk.  Gister het my Lig ‘n man van sy fyn uitgewerkte selfmoord plan ontsien.  God het my gestuur.  Ek word nie betaal daarvoor nie, maar ek lewe in oorvloed.  Ek vertel julle later van dié experience, ek is nog heeltemal te rou…